Naar de haaaaien!

Zoals Ilse zegt; "Je mag ook wel eens typen, anders lijkt het alsof ik alleen op vakantie ben door de verslagjes..." Zodoende onder gezonde dwang ;-)

We zijn met een mini-van opgehaald bij het Sam-Jade guesthouse waar we verbleven in het plaatsje Brinchang. We moesten nog wel een dik drie kwartier wachten in het voorportaaltje.
We kwamen er achter dat het busje al bijna proppievol Europeanen zat, wat ook wel al te verwachten was, want ander is het natuurlijk niet efficient genoeg om de centen te verdienen. Ook had de bestuurder waarschijnlijk nooit centen genoeg om school af te maken, want hij riep dat het zo ' busy busy' was deze ochtend, en tuurde erg geconcentreerd naar onze tickets. Naar wat bleek omdat hij dus niet kon lezen, en de figuurtjes van de letters ging vergelijken van zijn lijst en onze tickets.... Perhentians mister?...eh, yes please!?
Er was namelijk al iets mis gegaan die ochtend bij de beste meneer hoorden we tijdens de rit van een Nederlands koppel (we noemen hen de tandartsen, want dat zijn ze ook beiden). Hij had hen namelijk opgepikt bij hun verblijf, er vervolgens weer informatieloos uitgezet, want kennelijk hoorden ze niet in zijn busje, om er een kwartier later achter te komen dat ze er toch bij hoorden. Heeft vervolgens weer wat andere mensen opgehaald en hun daarna toch ook maar weer, en is vervolgens richting ons vertrokken.
Doet-ie-toch-goed in drie kwartier!
Wat de beste man ook goed wilde doen was de rit die 5-a-6 uur zou moeten duren ook in drie kwartier te volbrengen, wat een scheurkees! 130 door de bocht, toch maar wat afremmen door een dorpje....dus 120....Even onder andere een Honda racewagen bumperkleven, vluchtstrookje file meepakken, tsja...dan haal je toch een half uurtje in! Op zijn gemakje met beide handjes op het stuur leunend trouwens.....Gaan we nu al naar de haaien???
Maarrrr....het was gezellig kletsen met de tandartsen, die ook al het een-en-ander hadden gereisd!

Eenmaal aangekomen bij de kust (Kuala Besut) was het weer even zoeken. De bedoeling was dat we een soort veerdienst op een speedbootje nemen richting het eiland, maar wanneer die ging enzo; we zouden het nog wel horen.
Weet je...tot nu toe is alles qua vervoer in dit land op de pootjes terecht gekomen en deze keer was geen uitzondering.
Na vooraf een soort van bewijs te moeten betalen dat je goed op de natuur gaat letten enzo (of zoals de tandarts passend zei: "We betalen waarschijnlijk om de rommel op te laten ruimen die de Maleisiers zelf overal rondslingeren, maargoed!") gingen we op het simpele speedbootje, en gingen we (wederom) in volle vaart op weg. Wel lagen alle backpacks van dezelfde reizigers van ons busje voorin, en ik zat daar ook, met als gevolg dat ik samen met een Duitse jongen en een Britse dame de naar ons toe denderende baggage moesten tegenhouden! Europese samenwerking ten top, Ilse speelde de Griekse inbreng, want die ging midden in het booje zitten bij de tandartsen en wachtte rustig af wat er kon gaan gebeuren ;-)

En jahoor!! Daar is het paradijs!! Maar ik was om een reden een beetje chago geworden (misschien vermoeidheid, misschien de warmte, misschien de enorme HUTKOFFER die tegen m'n schenen bleef duwen van een Britse prinses die op de 2e rij zat #$ˆ$*##!!).
Ik vond het maar een hok waar we in gezet werden bij Coral View resort, en wilde snel naar het strand, maar daar werden onze voeten open gesneden door...resten verdwenen koraaaaal!
Maar beste mensen, mijn blik was vertroebeld, en de sfeer ook even tussen ons haha, sorry schat....Want het is hier echt mooi hoor!

Uiteindelijk zijn we de laatste dagen lekker gaan snorkelen, veel verschillende en mooie vissen gezien, en hebben we zelfs gedoken onder begeleiding! Lekkerrrrrr!

En om af te sluiten voor nu; Eindelijk letterlijk naar de haaien geweest, want die zwemmen daar ook op snorkelbereik!

Groeten!!!!